Solitary یک لغت انگلیسی است که به معنای تنها، واحد، منزوی، و بی همتا است. تلفظ این لغت به صورت /ˈsɑːləteri/ انجام می‌شود.
کاربردهای این لغت در زبان انگلیسی بسیار گسترده هستند. به عنوان مثال، می‌توان به کاربرد آن در مواردی مانند توصیف یک فرد که تنها و بدون همراه است، یا توصیف یک محیط یا مکانی که خالی از افراد است، اشاره کرد. همچنین، این لغت در مواردی مانند توصیف یک فرد یا گروهی که از دیگران جدا شده‌اند، یا توصیف یک فردی که تمایلی به تعامل با دیگران ندارد، نیز به کار می‌رود.
مترادف‌های این لغت شامل کلماتی مانند alone، isolated، lonely، و secluded هستند. متضادهای آن شامل کلماتی مانند sociable، gregarious، و outgoing می‌شوند.
ریشه شناسی این لغت به واژه لاتین solitarius بازمی‌گردد که به معنای تنها، واحد، و منزوی است. این واژه در قرون وسطی به زبان انگلیسی وارد شده است.
اولین مورد استفاده از این لغت در قرن چهاردهم میلادی بوده است. در آن زمان، این لغت به معنای تنها و منزوی به کار می‌رفت.
در گرامر، solitary به عنوان صفت به کار می‌رود و می‌تواند به صورت مستقیم قبل از اسم قرار گیرد. به عنوان مثال: “He lives a solitary life” به معنای “او زندگی تنهایی می‌کند”. همچنین، این لغت می‌تواند به عنوان اسم نیز به کار رود، به عنوان مثال: “The prisoner spent years in solitary” به معنای “زندانی سال‌ها را در سلول تنهایی گذراند”.
